ดีใจนะที่ได้มาเจอกันในโครงการนี้ ตั้งแต่ช่วงสอบที่ได้ทักทายกันไปบ้าง ช่วงสัมภาษณ์ที่ลุ้นกับการตอบคำถามกัน ช่วงที่ลุ้นรายชื่อเพื่อจะได้เข้ารับการอบรมกันต่อไป
ตลอดระยะเวลาร่วมเดือนที่เข้าอบรมเตรียมความพร้อมในไทยที่ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น แม้จะไม่สนิทกันมากเพราะช่วงอบรมมีกิจกรรมแน่นตลอดระยะเวลาและมีการเตรียมงานแสดงของรุ่นที่จะมีแสดงในช่วงของการอบรมระยะที่สองซึ่งมีระยะกระชั้นชิดกันพอสมควร
ช่วงเตรียมตัวสัมภาษณ์วีซ่า ต่างคนต่างเตรียมตัวกันไป เตรียมเอกสาร หาข้อมูลเพิ่มเติมบางส่วน รับเอกสารจากทางโครงการและทางปลายทาง แล้วก็ไปสัมภาษณ์วีซ่ากัน เป็นการย้ำว่าเราทั้งกลุ่มจะได้อยู่ในที่เดียวกันไปตลอดระยะเวลาสามเดือนนะ
ก่อนการเดินทางที่เรานัดกันซื้อของ แพ็คของ โทรถามกันบ้างยังขาดเหลืออะไร ควรเอาอันนั้นอันนี้ไปด้วยไหม อันนี้ล่ะเอาเข้าไปยังไง เอาขึ้นเครื่องได้ไหม น้ำหนักจะเกินไหม เป็นต้น
วันเดินทางจริง แทบจะไม่มีใครได้นอน ไม่น่าจะมีใครได้นอน 55 เพราะเราบินไฟลท์ตีสี่ มาก่อนล่วงหน้าสามชั่วโมง เลยนัดล่วงหน้ากันตอนเที่ยงคืน มีมาถึงก่อนเวลานัดกันพอสมควร มีแพ็คของลงกระเป๋าเพื่อนที่ยังเหลือน้ำหนักอยู่ มีการจัดกระเป๋าใหม่เพื่อให้สามารถบรรจุของให้ได้ดีขึ้น ถ่ายภาพกับคณะอาจารย์และเพื่อนครูอาสากัน จากนั้นก็เข้าไปที่เกท รอยาวไป
บินไปเปลี่ยนเครื่องที่ฮ่องกง แล้วรอเวลาต่อเครื่องมาที่ลอสแองเจลิส บินข้ามวันข้ามคืนกันไป
พอได้มาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ใช้ชีวิตร่วมกันตลอดระยะเวลาสามเดือน มันทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น ผ่านการทำงาน การประสานงานของแต่ละโครงการของแต่ละคนนั่นเอง ในความใกล้ชิดที่มากขึ้นทำให้เรารู้สึกเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง เป็นครอบครัวเดียวกันมากขึ้น และในขณะเดียวกันที่ความใกล้ชิดกันก็ทำให้เกิดการกระทบกระทั่งกันได้ง่ายด้วยเช่นกัน
ขอโทษด้วยที่บางครั้งก็ทำให้ไม่ได้ดั่งใจ แล้วก็ที่ทำให้เหนื่อยใจด้วย อิอิ ..เค้าผิดไปแล้ว และก็จะผิดต่อไปอีก 55
ขอบคุณในโชคชะตา ฟ้า ดวงดาว ที่ทำให้เราทุกคนโคจรมาอยู่ในรุ่น 36 ปี ครูอาสา ฯ
ขอบคุณที่ช่วยเหลือกันมาตลอด ขอบคุณใครบางคนที่ทำให้มีเสียงหัวเราะ ใครบางคนที่ทำให้ยิ้มได้ ใครบางคนที่ทำให้รู้สึกสบายใจ ที่ทำให้มีกำลังใจ ที่ทำให้มองสถานการณ์เปลี่ยนไป ที่ทำให้อุ่นใจ ที่ทำให้ไว้วางใจ ขอบคุณ ๆๆ ที่ห่วงใย
ขอบคุณพี่ในห้องที่ใจดี ถึงเราจะไฟท์กันตลอด แต่ว่าเราก็ทำเป็นรักกันได้ อิอิ เราสามัคคีกันได้ และเราก็เทกันได้บางครั้งเหมือนกัน ขอบคุณที่เป็นเด็กด้วยกันได้ รู้สึกเหมือนวัยเดียวกันเบยยยยยย
นี่คงจะคิดถึงไปอีกนานนนนนนนเบยยนะ ขอบคุณทุกคนนะสำหรับประสบการณ์การใช้ชีวิตในต่างประเทศที่เราร่วมเรียนรู้ไปด้วยกัน เป็นอีกปีที่รู้สึกได้เรียนรู้ และได้รู้จักตัวเองมากขึ้นอีกปี ชอบทุกช่วงเวลาที่เราหัวเราะด้วยกัน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ 55 โดยเฉพาะในช่วงที่กิจกรรมแน่นๆ จนบางทีก็สับสนกับตัวเองว่าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวพอใจใคร เดี๋ยวไม่พอใจใคร มีช่วงที่ร้องไห้ไปด้วยความไม่เข้าใจในเหตุการณ์นั้น ๆ
ขอบคุณตัวเองที่ได้ตัดสินมาเรียนรู้ชีวิตแบบที่อยากทำมาก่อน ขอบคุณที่ทำให้ตัวเองโตขึ้นไปในอีกปี จุฟ ๆ