ดีใจนะที่ได้มาเจอกันในโครงการนี้  ตั้งแต่ช่วงสอบที่ได้ทักทายกันไปบ้าง  ช่วงสัมภาษณ์ที่ลุ้นกับการตอบคำถามกัน  ช่วงที่ลุ้นรายชื่อเพื่อจะได้เข้ารับการอบรมกันต่อไป 

            ตลอดระยะเวลาร่วมเดือนที่เข้าอบรมเตรียมความพร้อมในไทยที่ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น  แม้จะไม่สนิทกันมากเพราะช่วงอบรมมีกิจกรรมแน่นตลอดระยะเวลาและมีการเตรียมงานแสดงของรุ่นที่จะมีแสดงในช่วงของการอบรมระยะที่สองซึ่งมีระยะกระชั้นชิดกันพอสมควร

            ช่วงเตรียมตัวสัมภาษณ์วีซ่า  ต่างคนต่างเตรียมตัวกันไป  เตรียมเอกสาร  หาข้อมูลเพิ่มเติมบางส่วน  รับเอกสารจากทางโครงการและทางปลายทาง แล้วก็ไปสัมภาษณ์วีซ่ากัน  เป็นการย้ำว่าเราทั้งกลุ่มจะได้อยู่ในที่เดียวกันไปตลอดระยะเวลาสามเดือนนะ 

            ก่อนการเดินทางที่เรานัดกันซื้อของ  แพ็คของ  โทรถามกันบ้างยังขาดเหลืออะไร  ควรเอาอันนั้นอันนี้ไปด้วยไหม  อันนี้ล่ะเอาเข้าไปยังไง  เอาขึ้นเครื่องได้ไหม  น้ำหนักจะเกินไหม  เป็นต้น

            วันเดินทางจริง  แทบจะไม่มีใครได้นอน  ไม่น่าจะมีใครได้นอน  55  เพราะเราบินไฟลท์ตีสี่ มาก่อนล่วงหน้าสามชั่วโมง เลยนัดล่วงหน้ากันตอนเที่ยงคืน  มีมาถึงก่อนเวลานัดกันพอสมควร  มีแพ็คของลงกระเป๋าเพื่อนที่ยังเหลือน้ำหนักอยู่  มีการจัดกระเป๋าใหม่เพื่อให้สามารถบรรจุของให้ได้ดีขึ้น  ถ่ายภาพกับคณะอาจารย์และเพื่อนครูอาสากัน  จากนั้นก็เข้าไปที่เกท  รอยาวไป

           บินไปเปลี่ยนเครื่องที่ฮ่องกง  แล้วรอเวลาต่อเครื่องมาที่ลอสแองเจลิส  บินข้ามวันข้ามคืนกันไป

           พอได้มาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน  ใช้ชีวิตร่วมกันตลอดระยะเวลาสามเดือน  มันทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น  ผ่านการทำงาน  การประสานงานของแต่ละโครงการของแต่ละคนนั่นเอง   ในความใกล้ชิดที่มากขึ้นทำให้เรารู้สึกเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง  เป็นครอบครัวเดียวกันมากขึ้น  และในขณะเดียวกันที่ความใกล้ชิดกันก็ทำให้เกิดการกระทบกระทั่งกันได้ง่ายด้วยเช่นกัน 

           ขอโทษด้วยที่บางครั้งก็ทำให้ไม่ได้ดั่งใจ  แล้วก็ที่ทำให้เหนื่อยใจด้วย อิอิ  ..เค้าผิดไปแล้ว  และก็จะผิดต่อไปอีก 55 

           ขอบคุณในโชคชะตา ฟ้า  ดวงดาว  ที่ทำให้เราทุกคนโคจรมาอยู่ในรุ่น 36 ปี  ครูอาสา ฯ

           ขอบคุณที่ช่วยเหลือกันมาตลอด  ขอบคุณใครบางคนที่ทำให้มีเสียงหัวเราะ  ใครบางคนที่ทำให้ยิ้มได้  ใครบางคนที่ทำให้รู้สึกสบายใจ  ที่ทำให้มีกำลังใจ  ที่ทำให้มองสถานการณ์เปลี่ยนไป  ที่ทำให้อุ่นใจ  ที่ทำให้ไว้วางใจ  ขอบคุณ ๆๆ  ที่ห่วงใย    

           ขอบคุณพี่ในห้องที่ใจดี  ถึงเราจะไฟท์กันตลอด  แต่ว่าเราก็ทำเป็นรักกันได้  อิอิ  เราสามัคคีกันได้ และเราก็เทกันได้บางครั้งเหมือนกัน  ขอบคุณที่เป็นเด็กด้วยกันได้  รู้สึกเหมือนวัยเดียวกันเบยยยยยย

          นี่คงจะคิดถึงไปอีกนานนนนนนนเบยยนะ  ขอบคุณทุกคนนะสำหรับประสบการณ์การใช้ชีวิตในต่างประเทศที่เราร่วมเรียนรู้ไปด้วยกัน  เป็นอีกปีที่รู้สึกได้เรียนรู้  และได้รู้จักตัวเองมากขึ้นอีกปี  ชอบทุกช่วงเวลาที่เราหัวเราะด้วยกัน  แต่มันก็เป็นไปไม่ได้  55  โดยเฉพาะในช่วงที่กิจกรรมแน่นๆ  จนบางทีก็สับสนกับตัวเองว่าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย  เดี๋ยวพอใจใคร  เดี๋ยวไม่พอใจใคร  มีช่วงที่ร้องไห้ไปด้วยความไม่เข้าใจในเหตุการณ์นั้น ๆ

          ขอบคุณตัวเองที่ได้ตัดสินมาเรียนรู้ชีวิตแบบที่อยากทำมาก่อน  ขอบคุณที่ทำให้ตัวเองโตขึ้นไปในอีกปี  จุฟ ๆ